Juist wanneer je denkt dat je het spannendste wel gehad hebt als gastgezin: surprise, there's more !!! 
Kermit heeft zijn voortgezette opleiding van 6 maanden bij Hachiko voltooid en begin januari begon dan de eerste poging om een passend baasje te vinden. Een groep kandidaatbaasjes mag dan drie zaterdagen met verschillende honden werken en wordt er gekeken of er goeie combinaties mogelijk zijn. Na twee oefenzaterdagen nog geen nieuws, we kregen stilaan hoop. Twee andere K'tjes vielen wel af en na wat rekenwerk betekende dit dat er de volgende zaterdag dus nog één hond moest afvallen. Ik denk dat die week voor alle gastgezinnen precies een jáár duurde... Wij waren die bewuste zaterdag met Mauro een hele dag op stap van winkel naar winkel (de eerste verhuisperikelen) en zaten rustig in de Makro een hapje te eten toen mijn telefoon ging: "GSM Hachiko" kwam er op het schermpje. Johnny en ik keken elkaar teleurgesteld aan en wisten hoe laat het was: ons kikkertje was de laatste afvaller. Na veel wikken en wegen bleek er bij de kandidaten jammer genoeg niet direct een goeie match te zijn voor hem. Wij dus in stilte naar Hachiko om de choco te gaan halen. Zijn enthousiasme om ons weer te zien maakte veel goed, maar de eerste ontgoocheling sluimerde toch nog wat na. 
Dus nu is hij weer hier bij ons, nog altijd enthousiast en lief zoals we hem kennen. Tot in juni, als er weer een nieuwe groep kandidaatbaasjes klaar staat en dan heeft hij misschien meer geluk, wie weet?

De eerste Kermit-loze week hebben we achter de rug. Het afscheid is vorige week vlekkeloos verlopen dankzij de Hachikotrainers en de andere gastgezinnen. Een laatste commando om in het busje te springen, deuren toe en daar ging de kikker, op weg naar zijn nieuwe thuis in het Hachikocentrum voor een paar maanden. Zijn kamergenootjes "op kot" stonden al vast: z'n halfbroer Kamiel (zwarte lab) en prinsesje Kaimook (witte herder). 

Ondertussen kregen we deze week al volop foto's en filmpjes te zien van ravottende en al een beetje werkende K'tjes dankzij de trainers van Hachiko, waarvoor onze eindeloze dank! Het verzacht het gemis toch een beetje als je kan zien dat je viervoeter het  daar best naar zijn zin heeft.

En dan begint nu voor ons, ex-gastgezinnen, weer een nieuwe periode: afwachten of je pupil voldoet aan de hoge eisen en hopen dat hij in januari een fantastische nieuwe baas mag vinden. Het gaat jullie goed K'tjes !!!

Ik weet niet hoe het komt, maar ik heb de indruk dat de baasjes de laatste tijd extra lief zijn voor mij ! Nu weeral: ik mocht mee in de auto voor een lange rit naar ergens waar de mensen heel raar babbelen en waar we in een ander huisje mochten slapen ! Dat stond dan ook nog eens midden in de bossen en halverwege een berg. Dat laatste vond bazinneke niet zo leuk want dan moest ze met Cooper en mij altijd bergop en -af voor onze uitlaattoertjes, hi, hi. 

Al direct toen we aankwamen mocht ik kennismaken met een grote pluchen beer die blijkbaar Bollo noemde. Hij wou mij aaien maar ik vertrouwde het toch niet helemaal en blafte eens goed, nèh. De kartonnen en nagemaakte versie vond ik wel leuk, kijk maar:

De dagen nadien gingen we wandelen, héél veel wandelen, joepie ! Cooper en ik verkenden samen alle bossen en weiden en af en toe konden we lekker afkoelen in een riviertje of een plas. Vooral die met de bruine stinkende modder vonden we fantastisch !!!(bazinneke vond dat niet aan het gezaag tijdens de borstelbeurt achteraf te horen). 

Ook heel leuk was die plaats waar het water van heel hoog boven mijn kopje naar beneden viel. Ik probeerde het nog op te vangen maar dat water bleef maar komen en dan heb ik het maar opgegeven. Kijk eens hoe mooi ik kan poseren en bonjour kan zwaaien:

Tot mijn grote verbazing vond ik in een klein dorpje ook een rasgenoot, allée ja, geen bruine labrador maar er is toch enige gelijkenis vind ik :-)

Op één van onze wandelingen kwamen we een groot veld tegen met allemaal bollen op. Die moest ik toch eens van naderbij onderzoeken. Ik wou er graag eentje naar huis meenemen maar ik kreeg er maar geen beweging in !

Toen was het alweer tijd om terug naar huis te gaan. Kan ik eindelijk mijn pootjes wat laten rusten en wat slaap inhalen. Op vakantie gaan is leuk maar ook héél vermoeiend ... en ik moet zorgen dat ik tegen volgende week uitgerust ben want dan staat er blijkbaar weer iets te gebeuren. Ik weet wel nog niet wat het is maar de baasjes worden er precies een beetje zenuwachtig van ... wordt vervolgd !

Gastgezin worden voor Hachiko in het voorjaar heeft zo zijn voordelen: het weer is beter dan in het najaar om met je puppy buiten te gaan staan voor zindelijkheidstraining  ;-) én je mag twee keer naar de Gentse Feesten met de hele Hachiko-bende! Vorig jaar leek dat nog héél ver weg toen we met mini-labrador Kermit naar Gent trokken maar ondertussen zijn we al een heel jaar verder ... en de labrador is niet meer zo mini! Wat wél hetzelfde was als vorige keer, was het weer: 28° en een stralend zonnetje. De fonteinen van Gent konden gelukkig voor de nodige afkoeling zorgen voor mens en dier:

De volgende oefeningen waren dan meestal eens tegen iemand gaan staan met de voorpoten en vanalles apporteren. Kermit heeft een paar keer Johnny's sleutels opgeraapt en ook een paar geldmuntjes (bazinneke trots want daar hebben we toch wat moeten op oefenen, hé kikker!). Zo doorkruisten we Gent met hier en daar een stop voor de hongerigen en dorstigen, zowel baasjes als hondjes konden de verfrissingen goed gebruiken. Het was weer een heel plezante dag die we kunnen koesteren als mooie herinnering, ook als de kikker binnenkort niet meer bij ons zal zijn :-)

21 juni: Kermit gaat mee naar de bowling. Hij nestelt zich netjes naast mijn stoel in het restaurant en krijgt een bakje water van de vriendelijke kelner. Gelukkig wordt het bakje op een bartafel gezet en niet vlak voor Kermi's neus op  de grond zodat ik kan voorkomen dat het restaurant een tijdelijk labradorzwembad wordt. Daar ontmoet hij ook Johnny's broer Daan die in Australië woont en eventjes in het land is. De Engelse klanken doen Kermit zijn wenkbrauwen fronsen: wát zegt die meneer allemaal tegen mij ? Ik versta die niet hoor !

22 juni: een uurtje rijden met de auto en we staan in Arendonk voor een demo met Hachiko. Jammer genoeg redelijk laat gepland en dus niet veel meer toeschouwers meer maar alle hondjes zetten toch hun beste pootje voor. Kermit mocht het "we gaan naar de winkel" stukje doen maar het blik dat hij moest apporteren bleek niet bestand tegen labradortanden: páts, kapot! Kermit keek verbaasd naar het gesneuvelde blik en weigerde pertinent om het nog vast te pakken. Dan maar iets anders geapporteerd en dat ging wel goed, alhoewel nog altijd véél te ontstuimig.

24 juni: Hachiko-sessie in Merelbeke. In een aangenaam zonnetje konden we de hele sessie buiten afwerken. Kermit deed het heel goed en werkte de oefeningen redelijk netjes af. Zolang hij kalm en geconcentreerd blijft lukt zowat ongeveer alles. Maar o wee als zijn overenthousiaste kant het overneemt. Op dat moment ben je als geleider gezien en moet je hem eerst weer kalmeren voor je verder kan met je oefening. Bij het hierkomen had hij dan weer geen zin meer en kwam verveeld afgeslufferd, net als zijn broer Kamiel trouwens, het zit dus blijkbaar in de familie :-) (foto's gastgezin Kusco)

Vorig jaar bezochten we voor de eerste keer dit evenement in de Beekse Bergen, vooral voor de socialisatie van kleine Kermit toen ... Ondertussen is hij een béétje gegroeid en véél wijzer geworden en dit jaar mocht hij terug mee, ook een beetje als chaperonne voor kleine Tucker want dat zijn acht poten op één buik. Dat bleek achteraf niet eens nodig geweest want Evy en Sabrina gingen ook mee met Kobe en die heeft al een even hoog grote-broer-gehalte.
In het begin trok Kermit wel een beetje aan de leiband bij het zien van àl die andere honden maar dat ging vlug over. Hij slenterde dan maar gewoon mee, overal geïnteresseerd links en rechts kijkend. Hij had extra aandacht voor de Newfoundlanders die uit bootjes sprongen en de honden die bij het dockdiving vanop een hoogte in een zwembad plonsden. Waarschijnlijk niet toevallig dat beide activiteiten met water te maken hadden ... 

We vonden ook een handig attribuut voor hulphonden-in-opleiding : een "waarschuwingssleeve" die je rond de halsband of leiband van de hond kan doen met opschrift "aaien? liever eerst vragen" (groen) of "liever niet aaien" (rood). Aangezien capejes voor sommige mensen blijkbaar nóg niet duidelijk genoeg zijn, proberen we het eens hiermee. Het valt wel op dat in Nederland de meeste kindjes wel goeie instructies krijgen van hun ouders: ze kwamen bijna allemaal heel beleefd vragen of ze één of andere hond mochten strelen, dat is in België wel anders. Een puppy als bliksemafleider voor de twee hulphonden komt ook dàn wel goed van pas: die niet, maar dat kleintje wél, schattig, hé!

Nadien nog een gezellig bezoekje gebracht aan Sandy waar alle honden eens goed ravottend over de gazon konden vliegen. "Goed opletten dat je de juiste chocolate labrador terug meeneemt, hé!" klonk het toen we vertrokken :-))

Hallo lieve Hachiko- en andere vriendjes,
Kermit hier en ik heb gróót nieuws! Er is namelijk een nieuwe viervoeter gearriveerd in de Koeybosch-roedel. Mag ik jullie voorstellen: Tucker, de Beagle. Enfin, eigenlijk Tuckertje het Beagletje, hij is nog zó klein dat hij gewoon onder mijn buik kan doorlopen, hi, hi! Bazinneke zegt dat ik vorig jaar deze tijd ook zo klein was, maar daar geloof ik niks van, ze moet zich vergissen.
Het grootste probleem is voorlopig dat hij zijn "besoins" zomaar in huis doet, de viezerik. Ik wil de baasjes helpen en doe dat dan netjes voor in de ren búiten maar denk je dat hij dat ook doet ??? Niet dus :-( 
Ook van rustig in de bench liggen is geen sprake meer. Hij begint dan zenuwachtig rond te springen en te janken, maar te jánken!!! Het klinkt héél zielig maar waarom hij daar nu zo'n drama van moet maken begrijp ik eigenlijk niet goed. Een lekker zacht dekentje,  speeltjes en een tukje mogen doen, wat is dààr nu zo erg aan? Vooral 's nachts houdt hij iedereen wakker met zijn gehuil, gekef, geblaf, ge... ik weet niet wat nog allemaal. In ieder geval deed ik de eerste drie nachten geen oog dicht en bazinneke ook niet echt (nota aan mezelf: ik moet hem toch eens duidelijk maken dat hij moet ophouden met die onnozelheid)
Enfin, zoals jullie zien is er nog werk aan de winkel... gelukkig hebben de baasje mij nog ;-) 

Met Kermit en Cooper naar de carnavalstoet in Dendermonde. Véél lawaai, confetti, rondvliegende snoepen en mensen in rare kostuums: Kermit gaapte eens en keek af en toe wat verbaasd omhoog maar vroeg zich vooral af waarom hij daar zo lang moest blijven liggen ??? Saai hoor ...

We hadden vorige sessie met de K’tjes een “kleine” verrassing 
gepland voor de Hachiko-trainers. 
Aangezien het carnavalstijd was, opperde iemand het idee om onze viervoeters carnavalsgewijs te verkleden en zo onverwacht op sessie te verschijnen. 
We spraken bovendien af op een parking buiten het zicht van Hachiko om het effect nog wat groter te maken en dus allemaal samen binnen te duiken …
 én dan nog liefst nét op tijd (terwijl iedereen anders minstens een kwartier 
te vroeg arriveert) Ik weet het, slechte karakters … :-) 
Aan de verbaasde gezichten en reacties van Caroline en Elke te zien was onze verrassingsact in ieder geval zéér geslaagd!